77

"Bunu deneyen kaçıncı kişi olacaksın merak ediyorum" dedi Hakan. "Anneleri babaları denedi, amcaları dayıları denedi, okulda hocaları, birlikte komutanları denedi. Biz onlara bu baskıyı yapmadığımız için burada duruyorlar. Bırakalım biraz somurtsunlar, haytalık etsinler. Bırakalım sıkılmaktan sıkılıp kendi yollarını çizsinler. Olmaz mı?"

"Öyle yapıyoruz zaten. Ama şimdiye kadar bir ilerleme kaydedemedik."

"Bence kaydettik. Kendi zamanlarının kendi kontrollerinde olabileceğini öğrendiler. Şimdi de o zamanı nasıl harcayacaklarını bulacaklar."

"Oğlum," dedi Lütfiye, "bu nişan falan çok değiştirdi seni. İyice iyimser oldun sen. Ben bütün ömrünü böyle harcayanlar gördüm. 6 sene kanepede oturup depresyonu geçsin diye bekleyenler biliyorum."

"Ama kalktı değil mi 6 senenin sonunda?"

"Evet, ama öğrendiği şey o altı seneye değmezdi."

"Bunu bilemeyiz. Ama benim dediğim şey o değil. Ben diyorum ki, bu Roninlerin hiçbiri bütün hayatı boyunca haytalık eden tipler değil. Hepsi okulunu okumuş, iyi evlat olmuş, ama iyi olmaktan sıkılmışlar. Çünkü iyilik içlerinden gelmemiş, dışarıdan öğretilmiş ve kontrol edilmiş bir iyilik söz konusu. İyi olmaya, uslu olmaya, efendi olmaya zorlanmışlar. Bazılarının hiç sevgilisi olmamış, çünkü iyi çocuk olmaktan fırsat bulamamışlar."

"Tamam, tamam, bu konuda karışmayacağım sana. Daha önce de söz vermiştim hatırlarsan. Ama içim içimi yiyor."

"Tam babaanne oldun sen Lütfiye Abla, vallahi diyorum bak."

"Senin yarın yapacak işin yok mu? Hadi git başımdan yahu!"

Hakan ateşin başından kalktı, "Yarın görüşürüz" deyip tepede gördüğü ateşe doğru yürümeye başladı. Daha 30-40 adım atmıştı geldiğini gören Roninler el çırpıp tempo tutmaya, onu çağırmaya başladılar:

"Ha-kan A-bi, Ha-kan A-bi!"

Biraz daha yaklaştığında Sevda'nın da aralarında olduğunu fark etti. Muhtemelen onu merak etmiş, ama Lütfiye ile konuşurken yanlarına gelmemişti. Şimdi ona bakıyordu. Şamataya karışmadan, alkış tutmadan, her adımda daha net görülen bir gülümsemeyle Hakan'ı bekliyordu.